Liften op de Mauritaanse IJzererts trein

Marokko
Slechts 36 uur na mijn vertrek uit Amsterdam was ik al in Marokko, een hele nieuwe wereld die wachtte om ontdekt te worden. Mijn eerste stop was Tanger, waar de onweerstaanbare charme van de stad schuilt in het labyrint van steegjes. Verdwalen voelde daar meer als een vereiste dan als een ongeluk.
Vanuit Tanger nam ik een supersnelle Franse TGV naar Casablanca. Online tickets boeken was gemakkelijk en de moderne treinstations verrasten me. Reizen met de trein in Marokko bleek heel soepel en efficiënt te zijn. Vanuit Casablanca nam ik een lokale trein naar Marrakech. Er wordt zelfs een nieuwe hogesnelheidslijn gebouwd, maar de huidige rit van vijf uur is al geweldig.
De Westelijke Sahara
Of Sahara Maroccain, zoals ik streng werd gecorrigeerd door een boze taxichauffeur. Het is tenslotte een betwist gebied. Dit surrealistische landschap voelde alsof ik een andere dimensie binnenstapte, eindeloze stukken ruige woestijn, slechts af en toe onderbroken door een glimp van beschaving: een bescheiden tent, een vervallen politiecontrolepost of een kudde wilde kamelen.
Ik had allerlei waarschuwingen gehoord over dit gebied: “Het is gevaarlijk!” zeiden ze. De realiteit? Het enige gevaar dat ik liep was verblind te worden door de pure schoonheid van de duinen.
De grensovergang? Laten we zeggen dat het een test van geduld en veerkracht was.
Mauritanië
Toen ik mijn reis voorbereidde, beschreven veel blogs Nouakchott als “de slechtste hoofdstad ter wereld”. Mijn reactie was natuurlijk: “Oké, we gaan!”.
Mijn eerste indrukken waren niet echt veelbelovend. Door een probleem met mijn Airbnb: geen verhuurder, geen water, geen elektriciteit, leken die waarschuwingen op het blog waar te zijn. Maar de volgende dag verraste de stad me. Een lokale bewoner benaderde mij, gaf me een rondleiding en nodigde me zelfs uit om te komen eten.
Nouakchott is ongelooflijk rauw. De markten zijn niet-gecommercialiseerde pareltjes, onaangetast door toerisme. Het voelde heel puur, zonder vervelende opdringerige verkopers en toeristische fratsen. Het is een stad die mijn vooroordelen op de proef stelde en ‘het ergste’ veranderde in een zeer authentieke ervaring.
De Mauritaanse ijzerertstrein
Na bussen, treinen en een wervelwind aan nieuwe ervaringen was het tijd voor het hoogtepunt: meeliften op de Mauritaanse ijzerertstrein. Met een lengte van 3 km is dit een van de langste en zwaarste treinen ter wereld en iedereen kan gratis meeliften. De lokale bevolking gebruikt de trein om zichzelf, goederen en zelfs kamelen te vervoeren.
Toen ik aan boord klom van de openluchtwagen, was ik omringd door enorme hopen erts. Geen zitplaatsen, geen beschutting, alleen jij, het erts en de eindeloze horizon. Terwijl de trein door de Sahara ratelde, was het landschap zowel betoverend als wreed. Zandstormen raasden door de woestijn en veranderden het landschap soms in een ondoordringbare waas. Op andere momenten was het uitzicht eindeloos.
Einde van de rit
Na 17 uur en 800 km bereikte ik Nouadhibou. Het einde van de rit, waar het ijzererts op schepen wordt geladen voor de volgende reis.
In de taxi naar het hotel keek ik in de spiegel, ik herkende mezelf niet meer. Ik was helemaal zwart en bedekt met erts. In mijn oren, neus, haar en overal elders. Een nieuwe look die ik ‘industrial chic’ noem.
Uitgeput? Absoluut. Vies? Zeker weten. Gelukkig? Vreemd genoeg, ja. Ik wou dat de rit langer had geduurd. Van de 17 uur waren er maar 4,5 uur bij daglicht. Het is alsof je een kaartje koopt voor een blockbuster en dan het grootste deel met je ogen dicht kijkt.