Liften op de Mauritaanse IJzererts trein

Wiebe Wakker op deM auritaanse IJzerertstrein

Een puur en rauw avontuur

Na met een elektrische auto naar Australië te hebben gereden en met de trein helemaal naar Azië, zette ik mijn zinnen op een nieuwe uitdaging: naar Afrika reizen zonder in een vliegtuig te stappen.

Zo stuitte ik op de Mauritaanse ijzerertstrein, ook wel bekend als de Sahara Express. Een wilde rit van 17 uur op een goederenwagon, alsof je auditie doet voor Mad Max: Sahara Edition. Natuurlijk dacht ik: “Dat klinkt als mijn soort vakantie!”

Ik was gefascineerd door het rauwe, pure avontuur. Het idee om een van de meest barre landschappen op aarde te doorkruisen in een ijzerertswagen in de open lucht was onweerstaanbaar. Ik deed onderzoek en ontdekte dat het verrassend eenvoudig was om er te komen, of misschien was dat gewoon mijn lage standaard.

De route

Vanuit Amsterdam nam ik de Eurostar naar Parijs, gevolgd door een TGV die me naar Barcelona bracht, waar ik overnachtte.

Op de tweede dag brachten twee treinen mij naar het zuiden, naar Tarifa, waar ik de veerboot naar Tanger nam. Binnen 24 uur bevond ik me op Afrikaanse bodem.

Vanuit Marrakech waagde ik me dieper in het hart van Mauritanië, waarbij ik met bussen en minibusjes door de woestijn reed, voordat ik uiteindelijk het beginpunt van mijn glamoureuze ijzerertstreinavontuur bereikte.

Marokko

Slechts 36 uur na mijn vertrek uit Amsterdam was ik al in Marokko, een hele nieuwe wereld die wachtte om ontdekt te worden. Mijn eerste stop was Tanger, waar de onweerstaanbare charme van de stad schuilt in het labyrint van steegjes. Verdwalen voelde daar meer als een vereiste dan als een ongeluk.

Vanuit Tanger nam ik een supersnelle Franse TGV naar Casablanca. Online tickets boeken was gemakkelijk en de moderne treinstations verrasten me. Reizen met de trein in Marokko bleek heel soepel en efficiënt te zijn. Vanuit Casablanca nam ik een lokale trein naar Marrakech. Er wordt zelfs een nieuwe hogesnelheidslijn gebouwd, maar de huidige rit van vijf uur is al geweldig.

Wiebe Wakker voor een poort van de Ben Youssef Moskee

De Westelijke Sahara

Of Sahara Maroccain, zoals ik streng werd gecorrigeerd door een boze taxichauffeur. Het is tenslotte een betwist gebied. Dit surrealistische landschap voelde alsof ik een andere dimensie binnenstapte, eindeloze stukken ruige woestijn, slechts af en toe onderbroken door een glimp van beschaving: een bescheiden tent, een vervallen politiecontrolepost of een kudde wilde kamelen.

Ik had allerlei waarschuwingen gehoord over dit gebied: “Het is gevaarlijk!” zeiden ze. De realiteit? Het enige gevaar dat ik liep was verblind te worden door de pure schoonheid van de duinen.

De grensovergang? Laten we zeggen dat het een test van geduld en veerkracht was.

Mauritanië

Toen ik mijn reis voorbereidde, beschreven veel blogs Nouakchott als “de slechtste hoofdstad ter wereld”. Mijn reactie was natuurlijk: “Oké, we gaan!”.

Mijn eerste indrukken waren niet echt veelbelovend. Door een probleem met mijn Airbnb: geen verhuurder, geen water, geen elektriciteit, leken die waarschuwingen op het blog waar te zijn. Maar de volgende dag verraste de stad me. Een lokale bewoner benaderde mij, gaf me een rondleiding en nodigde me zelfs uit om te komen eten.

Nouakchott is ongelooflijk rauw. De markten zijn niet-gecommercialiseerde pareltjes, onaangetast door toerisme. Het voelde heel puur, zonder vervelende opdringerige verkopers en toeristische fratsen. Het is een stad die mijn vooroordelen op de proef stelde en ‘het ergste’ veranderde in een zeer authentieke ervaring.

Wiebe Wakker bovenop een goederenwagon van de Mauritaanse IJzerertstrein

De Mauritaanse ijzerertstrein

Na bussen, treinen en een wervelwind aan nieuwe ervaringen was het tijd voor het hoogtepunt: meeliften op de Mauritaanse ijzerertstrein. Met een lengte van 3 km is dit een van de langste en zwaarste treinen ter wereld en iedereen kan gratis meeliften. De lokale bevolking gebruikt de trein om zichzelf, goederen en zelfs kamelen te vervoeren.

Toen ik aan boord klom van de openluchtwagen, was ik omringd door enorme hopen erts. Geen zitplaatsen, geen beschutting, alleen jij, het erts en de eindeloze horizon. Terwijl de trein door de Sahara ratelde, was het landschap zowel betoverend als wreed. Zandstormen raasden door de woestijn en veranderden het landschap soms in een ondoordringbare waas. Op andere momenten was het uitzicht eindeloos.

Einde van de rit

Na 17 uur en 800 km bereikte ik Nouadhibou. Het einde van de rit, waar het ijzererts op schepen wordt geladen voor de volgende reis.

In de taxi naar het hotel keek ik in de spiegel, ik herkende mezelf niet meer. Ik was helemaal zwart en bedekt met erts. In mijn oren, neus, haar en overal elders. Een nieuwe look die ik ‘industrial chic’ noem.

Uitgeput? Absoluut. Vies? Zeker weten. Gelukkig? Vreemd genoeg, ja. Ik wou dat de rit langer had geduurd. Van de 17 uur waren er maar 4,5 uur bij daglicht. Het is alsof je een kaartje koopt voor een blockbuster en dan het grootste deel met je ogen dicht kijkt.

Video

Als een foto meer zegt dan duizend woorden, dan zegt een video er een miljoen. Bekijk deze videocompilatie van mijn reis naar en op de Mauritaanse ijzerertstrein.

Meer video’s en verhalen op mijn Instagram-account.

[presto_player id=18525]

Video

[presto_player id=18525]

Blogpost

Mijn reis naar en op de Mauritaanse ijzerertstrein

Waarom begon ik hier aan? Hoe ben ik van Nederland naar Mauritanië gekomen zonder te vliegen? Wat waren de moeilijkste momenten? Hoe heb ik me voorbereid?

Als je van slechte beslissingen en goede verhalen houdt, dan is dit echt iets voor jou.

Verder lezen