Internationale treinreis
Op 3 januari begon ik mijn reis, ik verliet Amsterdam en twee Duitse ICE-treinen brachten mij op tijd naar Wenen, wat overigens best knap is is voor een Duitse trein.
Daar stapte ik op de Dacia Express, de nachttrein naar Boekarest, waar ik wakker werd met de prachtige landschappen van Transsylvanië.
Natuurlijk kwam mijn trein te laat aan in Boekarest, want wat is een avontuur zonder een beetje chaos? Ik moest een flinke sprint trekken naar de bushalte voor een 12 uur lange busrit naar Istanbul, wat mij genoeg tijd gaf om na te denken over mijn levenskeuzes.
Istanbul
Slechts 48 uur na mijn vertrek uit Amsterdam kwam ik aan in een buitenwijk van Istanbul. Ik sprong op de metro naar de Bosporus en kwam daar net op tijd aan om deze prachtige zonsopgang te zien.
In een cafeetje bestelde ik een chai en een pide, en met twee dagen om de stad te verkennen, nam ik de bezienswaardigheden in mijn eigen tempo in me op. Daarna sprong ik op de veerboot over de rivier, en zette ik officieel voet aan wal in Azië. Vanaf Istanbul Söğütlüçeşme Station bracht een hogesnelheidstrein mij in 4 uur naar de hoofdstad van Turkije, Ankara.
De Dogu Express
De iconische Doğu Ekspresi bleek de mooiste rit van de hele reis te zijn. Deze rit staat bekend om zijn adembenemende uitzichten en gaat van Ankara naar Kars, dwars door de bergachtige en besneeuwde landschappen van Turkije. Het is een surrealistische ervaring met uitzichten op afgelegen dorpen en besneeuwde valleien. Het ongerepte, landelijke landschap en de rust deden me bijna vergeten dat ik 17 uur had stilgezeten.
En dat alles voor maar drie euro, minder dan de prijs van een broodje kebab. Zonder twijfel de beste deal van de reis.
Toegang tot Iran geweigerd
Reizen door Iran was cruciaal om deze reis te voltooien zonder te vliegen. Net voor ik de reis startte, kondigde Iran onverwacht een 15-daagse sluiting van de grens aan. Vastbesloten om bij mijn oorspronkelijke plan te blijven, paste ik mijn schema aan, bracht ik extra tijd door in Istanbul en streefde ernaar om de grens op dag 16 te bereiken, in de hoop dat deze weer open zou gaan.
Maar toen ik aankwam, bleef de grens voor onbepaalde tijd gesloten, zonder duidelijke antwoorden in zicht. Ik moest snel overschakelen op plan B en de rest van mijn reis opnieuw plannen.
Plan B – Irak, Jordanië & Saoedi-Arabië
Ik liet er geen gras over groeien, keerde om en sprong op de bus naar de Koerdische regio van Irak. Plan B bleek al snel nog beter te zijn dan het oorspronkelijke plan. De Koerden verwelkomden me met ongelooflijke warmte en mijn tijd in Erbil werd een onvergetelijke ervaring, vol rijke cultuur en oprechte gastvrijheid.
Vanuit Koerdistan kon ik echter niet naar Federaal Irak of Syrië, en omdat vliegende tapijten blijkbaar niet bestaan (enorme tegenvaller, trouwens), moest ik een onvermijdelijke vlucht nemen naar Amman, Jordanië.
Onbekend terrein ontdekken
Net als Koerdistan was Jordanië volledig onbekend terrein voor mij. Dit is een van de beste kanten van reizen: onverwacht aankomen op plaatsen waar je niets van weet, om vervolgens zelf hun schoonheid en charme te ontdekken.
Amman bleek zo’n plek te zijn: een stad vol verrassingen, rijke geschiedenis en bruisende energie. Terwijl ik door de straten dwaalde en de sfeer opsnoof, slaagde ik erin om voor de volgende dag een busticket te bemachtigen naar Hail, Saoedi-Arabië, waarmee de weg vrij was voor nog een onverwacht avontuur.
Saoedi-Arabië
Midden in de nacht zette een bus me af naast een snelweg, 10 kilometer van Hail. Gelukkig bood een vriendelijke inwoner me een lift aan, waardoor mij een lange wandeling bespaard werd.
Vanuit Hail stapte ik op een strakke hogesnelheidstrein naar Riyad, die honderden kilometers aflegde in een kaarsrechte lijn door de woestijn. Elk station dat ik passeerde was een kopie van het vorige, alsof iemand ze in SimCity had ontworpen. Het voelde vreemd, bijna surrealistisch.
Opnieuw werd ik verwelkomd door vriendelijke inwoners die me met open armen ontvingen. Uiteindelijk bracht een busrit over de langste rechte snelweg ter wereld (256 km zonder bocht) me naar de Verenigde Arabische Emiraten.
Aankomst in Dubai
Na 17 dagen reizen bereikte ik mijn bestemming. Onverwacht bleek deze reis een van de meest memorabele en fascinerende reizen die ik ooit heb ondernomen.
Het was bijzonder om de landschappen, de mensen en de cultuur geleidelijk te zien veranderen. Elk deel van de reis bracht nieuwe ervaringen en nieuwe gezichten, waardoor wat gewoon een reis had kunnen zijn, veranderde in een avontuur vol verhalen. Het was vol ontdekkingen, verbondenheid en onvoorspelbaarheid, precies zoals ik mijn reizen graag zie.
In Dubai bracht ik een paar weken door voordat ik zoals gepland naar huis ging: met de veerboot naar Iran en dan min of meer mijn route per trein terug naar Amsterdam.
Video
Bekijk deze toffe video die het Ministerie van Buitenlandse Zaken over mijn reis maakte.
DEZE reis was te zien op
Liften op een ijzerertstrein
Nadat ik met een elektrische auto naar Australië reedt en de trein pakte naar Dubai kreeg ik de smaak naar duurzame avonturen alleen maar meer te pakken.
In januari 2024 pakte ik het OV naar Afrika. Daar lifte ik bovenop een goederentrein mee, dwars door de sahara.
